Bouwsteen 2 van onze pleisterplaats

Het is grappig om te ontdekken hoe we onze zintuigen beoordelen. Bij zien en horen hebben we een feitelijke, rationele associatie. Iedere ervaring wordt via de (snel)weg van het oog en het oor ons lichaam binnengebracht en zetten met name het denkende deel van ons brein aan. En we concluderen; zo is het.

Als we iets ruiken, proeven, voelen, wordt het minder zwart-wit. Dan durven we meer woorden te gebruiken om onze ervaring te beschrijven en vinden we het prima als iemand anders een eigen associatie heeft. Daardoor ontstaat er ruimte en worden gedeelde ervaringen veelzijdiger en rijker.

De natuur helpt ons fantastisch om al onze zintuigen aan te zetten. Hier dienen geur, kleur, wind en geluid zich aan zonder dat we daar invloed op hebben. Al onze zintuigen gaan aan en onze ervaringen worden daarmee intenser. We kennen dat moment waarop we een prachtige berg zien, terwijl de zon ons verwarmt en de wind ons aan de nabije geiten herinnert. Of wanneer we een tere bloem zien, ruiken en aanraken tegelijk. Of met onze voeten in een koud bergbeekje stappen terwijl een adelaar overvliegt. Alle zintuigen doen mee, zonder dat je daar bewust voor koos. Zo helpt de natuur ons dieper te ervaren en vaak ook te herstellen.

Wat wij in de Nederlandse gezondheidszorg als ‘alternatief’ bestempelen, is niets minder dan de natuur die ons tegemoetkomt om te leven. Zoveel planten, struiken, bloemen en andere natuurlijke ingrediënten leveren ons kruiden en oliën om aan te ruiken, te proeven of op de huid aan te brengen. Niets zweverigs aan, wat mij betreft, gewoon de natuur die ons helpt.

Ondertussen is het niet eenvoudig om de natuur haar werk te laten doen. Zeker in ons dichtbevolkte land hebben we onszelf steeds meer buiten de natuur geplaatst. We leven letterlijk steeds minder in de natuur, zien de schepping als een exploitatie model, zien dieren als een maaltijd en verzetten ons wanneer de natuur zich laat horen in grillig weer en natuurgeweld. De wetmatigheden uit de natuur zoals bijvoorbeeld de cyclus van de seizoenen zijn we daardoor ook verleerd. De quote ‘nothing blooms all year’ heeft me indertijd geleerd om de momenten van herfst en winter in mijn leven te accepteren en te laten gebeuren. De braakliggende akker om het zelf herstellend vermogen van de grond de tijd en ruimte te geven en uitputting te voorkomen, is ook zo’n voorbeeld. Niet eenvoudig, wel heilzaam en daarmee ook heel verstandig.

Kortom, de natuur heeft ons veel te leren en te geven, maar ook nu geldt; durven we te vertragen en actief de stem van de natuur op te zoeken? Onze pleisterplaats bevindt zich in de natuur, zoveel is zeker!