Wat we wèl weten over onze pleisterplaats

Het is een grappig gegeven. Zodra je letterlijk afstand neemt van je dagelijkse bestaan, ontstaat er ruimte om te reflecteren op je leven van alle dag. In de afgelopen jaren vlamt tijdens de zomervakantie (meestal in of rond Italië) ons verlangen, onze droom zo je wilt, op naar het oprichten van een pleisterplaats. Zo ook weer dit jaar.

Ongetwijfeld dragen de schoonheid van de Italiaanse bergen, zon en wind aan het Comomeer en de culinaire eenvoud van de Italiaanse keuken daarin een steentje bij. Opnieuw bevinden we ons op hetzelfde punt. En dit jaar met de behoefte om onze droom concreter gaan maken.

De ervaringen in de afgelopen twee jaar helpen daarbij. Met de start van Buro van der Velde werd onze onderlinge relatie verder gedefinieerd. Wat is van Frank, wat is van Tineke, wat is van ons samen. En met name dat laatste geeft inspiratie voor onze pleisterplaats, ontdekken we. Wat is van ons samen, waar verlangen we samen naar? Kort samengevat gaat dat over een plek creëren waar je op adem komt, herstelt en vernieuwt, waar je schoonheid vindt en dan opgeladen weer verder trekt. Daar zit bij ons beide verlangen om meer in te gaan doen.

Laten we dat proberen concreter te maken.

Het woord dat al een aantal jaren in onze droom stand houdt, is het woord pleisterplaats. Een plaats waar je korte tijd verblijft, waar je eet, drinkt en tot rust komt. Een halte onderweg, een plek waar je naartoe getrokken wordt, omdat het er goed toeven is, een oase.

In vroeger tijden diende de pleisterplaats een fysiek doel voor mensen die onderweg waren.Een tussenstop voor jou, eventueel voor het dier waarmee je reisde. Een plek om te eten en drinken, te ontmoeten en te rusten om vervolgens weer verder te trekken. Pleisterplaatsen waren daarom veelal gelegen aan doorgaanswegen en dan op vruchtbare grond zodat er ook daadwerkelijk iets te delen was.

Vergeef me het simplisme van de metafoor, alhoewel versimpeling helpt soms helpt bij complexiteit; onze pleisterplaats is bedoeld voor iedereen die op weg is en behoefte heeft aan een tussenstop. Tijdens die stop is er de weldaad van goede voeding in letterlijke en figuurlijke zin. Uitrusten en nieuwe energie opdoen om vervolgens weer moedig de reis op te nemen en voort te gaan.

Voor wie is onze pleisterplaats?

Om ons heen zien we veel vermoeide reizigers. Mensen, uit verschillende generaties overigens, die moe zijn. Moe van het leiden van een leven dat niet hun eigen keuze lijkt te zijn. Moe van het enorme tempo waarin veranderingen zich aandienen. Moe van het gevoel van onveiligheid, wantrouwen, onrust in het gemoed. Moe van het moeten volhouden tegen wil en dank. Moe van het niet weten.

Ook zien we religieuze vermoeidheid. Het is bekend dat instituties zich trager aanpassen aan de dagelijkse praktijk. Dat is soms fijn want dat geeft stabiliteit, maar het is precies ook het probleem. Geloof/religie is een instituut geworden. Iets van gebouwen, regels, kerkverbanden. Dat had en heeft een functie, totdat het dat niet meer heeft voor jou persoonlijk. Helaas is er dan weinig keuze als individu. In je hoofd zingt het liedje uit de jaren 80 “Should I stay or should I go”. Als je overweegt te gaan, dan heb je het als geloofspelgrim best eenzaam. Je laat het bekende achter je, begeeft je op het verfoeide ‘hellend vlak’ of erger nog ‘de brede weg’ terwijl je zoekt naar vaste grond onder de voeten.
Ook die reizigers zouden we graag onze pleisterplaats aanbieden. Even een korte stop in de geloofsreis. Een plek waar je alleen of samen de balans opmaakt. Wat is gewonnen, wat is verloren, wat is de vaste grond die er altijd al was en nog steeds is. We hebben hierin geen ambitie een nieuwe theologie of geloofsgemeenschap te stichten, die jas is veel te groot. We delen slechts onze eigen reiservaringen en ontdekkingen van inspiratie en wijsheid in de boeken, films, podcasts, conferenties etc. die wij op onze weg tegenkwamen.En vertrouwen op de ontmoeting tussen reizigers onderling. Dat mysterie hoeven wij niet te regisseren, hooguit te faciliteren.

Waar is onze pleisterplaats?

Dat is een goede vraag. Dat weten we nog niet. Hier stagneert vaak het gesprek. Gelukkig helpt een oude meester ons. Het schilderij Landschap met reizigers bij een herberg nabij een pleisterplaats, 1660 (c Rijksmuseum) van Salomon van Ruijsdaal (1602 – 1660) schetst een plek die tot de verbeelding spreekt. In ons eerdere blog deelden we deze plaat. Wij zien een plek, weg van de stad en de kerk, waar mensen samen komen. Mannen, vrouwen, hier en daar een dier. Er is water, er zijn bomen. Er komen mensen aan, er vertrekken mensen, aan de oever rust iemand even uit. Het gebouw is zichtbaar en ook enigszins verscholen.

Onze pleisterplaats is geen sobere plek. Soberheid en afzien van materialisme zijn zeker belangrijke elementen in het vinden van innerlijke rust, maar dat leer je niet tijdens een korte tussenstop. Dan wordt de remweg te abrupt en vertrek je voortijdig uit irritatie of frustratie. Onze pleisterplaats is daarom juist een weldaad van comfort en gastvrijheid om onze gasten een zachte landing te geven. Vanuit ontspanning en rust groeit bestendig nieuw leven is onze overtuiging, niet in de minste plaats door eigen ervaring.